Ervaar je dat je uit balans bent? Doe je verwoede pogingen om je balans weer terug terug te vinden maar slaat de weegschaal steeds weer die kant op die je niet wilt?
Ik herken het! Ook ik ben verwoed bezig geweest met het vinden van balans sinds mijn burn-out. Mijn vorige website heette zelfs Puck zoekt balans. Als ik nu terugkijk weet ik dat ik na 2,5 jaar onderweg in mijn eigen proces, ingesleten patronen zodanig leerde herkennen dat ik ze kon bijsturen. Patronen van actie en reactie. Door deze te leren herkennen en hanteren kom ik steeds beter in balans.
Balans heeft te maken met vele factoren. Factoren als bewegen, rust, gezond eten maar zeker ook met jezelf leren kennen en valkuilen herkennen. Lichaam en geest dus. Klinkt te logisch!
Voor mij lag de sleutel lag in het vergroten van eigen autonomie of zelf-regie. Vaak wordt dit samen genoemd met persoonlijk leiderschap of persoonlijke ontwikkeling. Het maakt niet uit hoe je het noemt maar ik kan het iedereen aanraden!
Ik dacht altijd dat ik best redelijk autonoom was. Maar onbewust waren er factoren aan het werk die mij belemmerden om wezenlijk zelf te kunnen kiezen of handelen.
Door het vergroten van autonomie ben ik in staat om weloverwogen keuzes te kunnen maken vanuit mijzelf zonder dat ik mij hierbij laat afleiden door schuldgevoel, onzekerheid, pleasen, angst of aanpassing. Althans, dat ben ik aan het leren. Niets gaat vanzelf natuurlijk. Maar het al steeds beter.
Maar wat is nu autonomie? En waarom is het zo belangrijk?
Autonomie, zelf-regie of persoonlijk leiderschap is het ontwikkelen van een vaardigheid die je in staat stelt om bewust jezelf te kunnen leiden. Het maakt dat je in staat bent om zelfstandig je eigen verantwoorde besluiten te kunnen nemen. Het liefst neem je deze op basis van je kwaliteiten en talenten. Dit levert zelfbeschikkingsrecht op, een universele basisbehoefte, en uiteindelijk Groei!
Maar hoe vergroot je dan autonomie en groei?
Laat ik vertellen hoe ik dit heb gedaan. Om zover te komen heb ik eerst mijn eigen autobiografie moeten tackelen. Dit was de grootste hobbel die mij in de weg zat om regie te nemen over mijn eigen handelen en gedrag. Dit omdat mijn gedrag voor het overgrote deel op overlevingsmechanismen was gebaseerd. Door in mijn verleden te duiken en verdriet alsnog te voelen, boosheid toe te laten en oprecht mild te leren zijn voor mijzelf, onderging ik langzaam een transformatie. De zware somberheid werd lichter en dragelijker en na bijna twee jaar, ontdekte ik op een dag dat ik mij veel lichter voelde en vleugels had gekregen.
Ik ben mij nu bewust van mijn gedrag en waar dit op gebaseerd is. Stukje bij beetje, druppelsgewijs kwamen heel langzaam de inzichten van mijn eigen valkuilen voor ogen. Als puzzelstukjes vielen ze uiterst langzaam in elkaar. Omdat mijn brein zo wazig en versnipperd functioneerde, heb ik lange tijd nodig gehad om daadwerkelijk te gaan leren.
Leren om het pleasen en geliefd te willen blijven, durven te vervangen voor; ‘ik doe het graag zoals ik het wil en het maakt mij niet uit wat iemand anders dan van mij denkt.” Stiekem met een dikke middelvinger in gedachten. Voor iemand met een burn-out uiterst moeilijk en lastig.
Dit leerproces vraagt veel moed, geduld, mildheid en energie. Dit laatste is in combinatie met een burn-out lastig. Het duurde lang om aangeleerd gedrag om te buigen en dingen bewust op een andere manier te gaan doen. Carl Jung had het al mooi verwoord; Ik ben niet wat mij is overkomen. Ik ben wat ik besloot te worden.
Want je kunt wel leren om ‘nee’ te gaan zeggen tegen die ene verjaardag of etentje, maar als je je niet bewust bent van waarom je eigenlijk ja of nee gaat zeggen, blijft het een aangeleerd trucje. Als je eenmaal zover bent om in te zien wat je drijft, je in de weg staat of hoe je jezelf saboteert, kun je hier bewust anders op gaan handelen. Dit maakt dat er een wezenlijke verbetering ontstaat in het nemen van je eigen regie. Je bepaalt hiermee als individu je eigen keuzes en welk pad je wilt bewandelen. Voor mij was dit essentieel om te herstellen van mijn burn-out.
Een andere belangrijke factor is geduld. Het kostte veel tijd om te accepteren dat ik mij voel zoals ik mij voel, mijn moeheid voor lief te nemen, het niet sneller te kunnen laten verlopen dan dat ik wil, de controle los te laten en wezenlijk te erkennen dat het is zoals het is zonder dat ik mij hier schuldig over voel. Lange tijd verontschuldigde ik mijzelf regelmatig omdat de situatie al zo lang duurde. Dat het toch echt wel beter mocht gaan omdat ik al 2,5 jaar onderweg was. Blijkbaar knaagde ergens steeds de overtuiging dat een burn-out na ruim 2 jaar toch wel over mag zijn. Netjes in de pas blijven lopen bleef de boventoon voeren. Helaas..het vraagt veel geduld om te leren en oude overtuigingen te vervangen voor nieuwe inzichten.
Dus: leer jezelf kennen!
Dit gaat niet zomaar van de een op de andere dag. Maar als je langzaam, beetje bij beetje, meer inzicht hebt word je je ook bewust waar je niet blij van wordt of over je grenzen heen gaat. Als je je eigen grenzen leert kennen ontdek je ook wat je stress oplevert. Best handig. Je leert je eigen valkuilen herkennen. Vraag je bij iedere situatie af of je dit doet omdat het moet of zo hoort of dat je er blij van wordt. Is het angst of liefde? Angst om het niet goed te doen of liefde omdat je echt van binnenuit voelt. Bijvoorbeeld; zeg je “ja” tegen dat familie-uitje omdat je vindt dat het niet netjes is om niet te gaan, of omdat je er echt blij van wordt om je familie te zien. Dit is een eerste stap. Deze kost tijd. Gun jezelf deze tijd en wees mild. Succes!
Deze blog is eerder in aangepaste vorm verschenen op de site van Puck zoekt balans